Odys

Fot. Mariusz Kus  2010

Czemu smutny jesteś, Odysie?

Wróciłeś przecież.

Zimną posadzkę z krwi zalotników

umyły służki

i mogłeś je spokojnie powiesić

Wszyscy

których Zeus dręczy długim życiem

rzekli

Tak jest sprawiedliwie

Dobry pan

nie chłoszcze łagodnie

To nic

że pomyliłeś Penelopę z Eurykleją

Te zmarszczki i przerzedzone włosy

to od tkania w dzień

i prucia po nocach

Boisz się że jej czekanie

nie nakarmi twoich zmysłów

A może boisz się

powiedzieć głośno

że nie są głodne?

Ale za to Itaka

jest szorstka i jałowa

jak dawniej

a kamienie ranią stopy

jeszcze mocniej

kozy są chude

a trawa żółta

Wciąż jesteś, Odysie

ubogim królem

doceń łaskawość niebios

Nie wysyłaj Telemacha

złośliwie

do Aten

za chlebem

Twój stary pies

właśnie zdechł z radości

Michał Rachwał

13/ 03/ 2011